जेंव्हा लेख चोरीला जातो..

आजचा रवीवार. म्हणजे तंबी दुराई वार. त्या मुळे आजचा हा लेख तंबी स्टाइलने लिहितोय.. दोन फुल एक हाफ सारखा..

सकाळची वेळ होती, आपल्या   बगिचा मधल्या बंगल्या मधे ते बसले होते. समोर चहाचा कप अर्धा झाला होता. सकाळीच पक्ष श्रेष्ठींना फोन वंदना करुनच झाली होती.नुकतीच निवडणुक झालेली होती, आणि निवडुन आल्यावर काय काम करायचं असतं ते कळत नव्हतं. तसा आपला जुना पेपर चा व्याप हा होताच.

कोणे एके काळी तीर्थरुपांनी सुरु केलेलं हे वर्तमान पत्राचं रोपटं आता बरंच मोठं झालं होतं.महाराष्ट्रातल्या दहा बारा गावातून लोकल आवृत्त्या निघत होत्या. पैसा धो धो करुन वहात येत होता.तीर्थरुपांनी दिलेली शिकवण अगदी शंभर टक्के पाळत म्हणजेच हाय कमांडचं महाराष्ट्रातलं मुखपत्र म्हणून पेपर काढण्याचं आपलं काम इती कर्तव्य म्हणून काम सुरु ठेवलं होतं. अहो त्या शिवाय का ’**सभे’ मधे पद मिळतं कां??

कंटाळा आला, म्हणून समोरचा लॅप टॉप उघडला, आणि इ मेल चेक करणं सुरु केलं. जनरल टाइमपास मेल्स होते.. बरेचसे तर फक्त माहिती साठी म्हणून पाठवलेले, कांही मेसेजेस फॉरवर्ड्स होते, इतर टाइमपास करणाऱ्या लोकांनी.त्यांनी ते जोक्स फॉर्वर्ड उघडले आणि खळाळून हसत दाद दिली एका विनोदाला…

तेवढ्यात एका मेल कडे त्यांचं लक्षं गेलं. नांव वेगळंच होतं काही तरी.. कोण एक ब्लॉगर होता  , म्हणत होता की त्याच्या ब्लॉग वर प्रसिद्ध झालेलं लिखाण प चोरुन प्रसिद्ध केलंय म्हणे आमच्या पेपरमधे.. त्याने आपल्या ब्लॉग वरच्या लेखाची  दिलेली ती लिंक होती ,आणि पेपर मधे प्रसिद्ध झालेल्या लेखाची  पण लिंक होती.. म्हणत होता, की चार दिवसांपूर्वी कम्प्लेंट दिली पेपरच्या वेब साईट वर पण उत्तर मिळालं नाही, म्हणून हा मेल पाठवलाय  .

हे  संपादक लोकं डायरेक्ट का बरं उत्तर देत नाहीत??  त्या संपादकाला चांगला झापला पाहिजे…

फोन उचलला, आणि संपादकाला फोन लावला..

_______________________________________________________________________
संपादक!! आयला कसलं फाल्तू काम घेउन बसलोय हे. नुसता वैताग आहे. अरे काय राव, रोजची ८ पानं भरायची, आणि नंतर पुन्हा पुरवण्या आहेतच.. त्या पण भरवायच्या. आणायचं कुठुन इतकं मटेरिअल लिहायला?? पत्रकार पण नुसते टाइमपास आहेत. दिवसभर जगातले पेपर वाचून त्यातल्याच बातम्या घेउन इथे एकत्र करुन छापतात.

त्या पत्र नव्हे दोस्त मधे तर गेली कित्तेक वर्ष एक कॉलम चालतोय पळते विश्व म्हणून याच विषयावर. असेच काही तरी केलं पाहिजे.. आपणही..

हे पत्र कार पण नुसते पिटीआय च्या वृत्तावरुन आपला पेपर बेततात. इन्व्हेस्टीगेटिव्ह जर्नॅलिझम वगैरे सगळं काही नसतं.. नुसती कॉपी पेस्ट रायटींग झालंय हल्ली जर्नॅलिझम म्हणजे.आजकाल तर हे लोकं चक्क ब्लॉग वरचं साहित्य पण आपल्याच नावाने पाठवतात..

तोंडातला पानाचा तोबरा चावुन चावुन चोथा झालेला होता. ओठांच्या कडेने थुंकी ( च्यायला, हे साहित्यिक लोकं याला मुख रस म्हणतात.. आंब्याच्या रसा प्रमाणे.. कधी कधी यांच्या बुद्धीची कीव येते )बाहेर गळत होती. इकडे तिकडे पाहिलं, आणि डस्ट बीन जवळ ओढून त्यामधे पिचकारी मारली.. वाह.. क्या बात है.. मस्त वाटलं. तंबाखूचा खूमार डोक्यात चढला होता..

त्याच डस्ट बीन मधे  एका इ मेल चा प्रिंट आऊट तुकडे करुन फाडुन फेकलेला पडला होता.कोणी एक ब्लॉगर होता, म्हणत होता की त्याच्या ब्लॉग वरचं लिखाण चोरुन छापलय म्हणे आमच्या पेपरला, त्याला क्रेडीट्स न देता. आता आम्हाला कसं कळणार की लिखाण त्या ब्लॉगरचं आहे म्हणून??आमच्या कडे एकाने पाठवले कुणीतरी, अन आम्हाला आवडले म्हणुन आम्ही छापले. इतके ब्लॉग्ज वगैरे पहाणं कसं शक्य आहे ?? उग्गीच काय तरी!!!!

दोन दिवसा्पूर्वीचा तो इ मेल.. तो ब्लॉगर चक्क धमकी देतोय, प्रेस काउन्सिल ला कम्प्लेंट करिन म्हणुन. करु दे.. काय घाबरतो का काय त्याला? असे शेकडो आले, अन शेकडॊ आले अन  गेले.. माझं कांही वाकडं करु शकणार नाही… आणि ते पत्र फाडून तुकडे करुन फेकून दिलं डस्ट बीन मधे. त्या पत्राच्या तुकड्यांवर पिक टाकल्यामुळे त्याचे कपटे रंगवल्य गेले होते .

तेवढ्यात एका शिपायाने ( प्युन म्हणायचं त्याला, नाहितर युनियन ची धमकी देतो तो  !!) एक इ मेल चा प्रिंट आऊट आणून ठेवला समोर. त्यावर हिरव्या शाइने कांही तरी लिहिलं होतं.. तो हिरवा रंग पाहुन जसा बैल लाल रंग पाहिला की कासावीस होतो, तसं झालं त्याला. हिरवा रंगात कॉमेंट म्हणजे शेट चं पत्र.. आणि एकदम सावरून बसला तो… ते पत्र वाचलं.. त्याने त्या डस्ट्बीन मधल्या त्या पानाच्या रंगात रंगलेल्या कपट्यांकडे पाहिलं, अन ते डस्टबीन मधले कपटे त्याला वाकुल्या दाखवून हसत होते..

तिच्या मारी तं.. तो ब्लॉगर लई धिट दिसतोय.. चक्क शेटलाच इमेल केला की त्याने. पण त्याला शेटचा इमेल कुठुन मिळाला? शेट आता सध्या ***** आहेत … तेंव्हा त्यांना आम जनतेचे शिव्या शाप नको असतात. त्या हिरव्या शाईत लिहिलं होतं……. ते वाचलं.. आणि……तेवढ्यात फोन वाजला. फोन उचलला, आणि होय साहेब.. होय साहेब, पहातो मी काय आहे ते.. हो हो.. देतो उत्तर त्या ब्लॉगर ला… असं म्हणून कपाळावरचा घाम पुसत फोन ठेवला..

पण असं म्हणता पण येत नाही कारण, प्रेस काउन्सिल ऑफ इंडीयाच्य गाईडलाइन्स प्रमाणे कुठलेही साहित्य छापताना त्याची पुर्ण जबाबदारी संपादकावर टाकलेली आहे.

ही नौकरी सोडुन दिलेली बरी… च्यायला नुसता वैताग आहे
____________________________________________________________________

तो एक इंजिनिअर.. खरं तर साहित्य , लिखाण म्हणजे काय ते त्याला कांहीच माहिती पण नव्हतं. पण एक दिवस हे ब्लॉग बद्दल कळलं आणि त्याला वाटलं की आपणही आपलं मन मोकळं करायला हे चांगलं साधन आहे. आता दहा महिने होत आले होते. तो सातत्याने कांहीतरी लिहित होता ब्लॉग वर.. लिहितांना अगदी कुणाचीही तमा न बाळगता.. अगदी काय वाटेल ते लिहित होता आपल्या ब्लॉग वर. स्वतःच्या चुका पण कबूल करायच्या, आणि इतरांना पण कोपरखळ्या मारत रहायचं..

इथे आल्यावर आणि लिहिल्यावर त्याला अगदी भरुन पावलं होतं. त्याचा ब्लॉगींग मधे आता चांगलाच जम बसला होता. मित्र , मैत्रिणींचा परिवार जमा झाला होता. बरं वाटायचं इथे.. रोज नेमाने नाही, पण बहुतेक दररोज कांही तरी लिहिलं जायचं ब्लॉग वर. बरेच वाचक पण लाभले होते, जे नित्य नेमाने वाचायचे.

त्या दिवशी त्या ब्लॉगर मित्राचा फोन आला, त्याने सांगितलं की तुझा लेख छापून आलाय एका पेपर मधे.. पण खाली तुझं नांव नाही.. चक्क वांग्मय चौर्य आहे हे. त्याला वाटलं, सोडून द्यावं.. पण का?? सोडून का द्यायचं?? असं कोणीही आपले लेख स्वतःच्या नावावर खपवेल आणि ते आपण सोडून द्यायचं??  का म्हणुन??

त्याला एकदम आठवलं, एक आतेभाउ पण आहे डीएनए मधे .. & काका आहे ना आपला याच क्षेत्रात गेली चाळीस वर्षं, आधी इंडीयन एक्स्प्रेस ला होता २० वर्षं, आता ***** ला आहे आणि त्याने काकाला विचारलं? तर काका म्हणे अरे त्या संपादकाला माहिती नसेल, तु एक इमेल पाठव त्या संपादकांना, ते खुलासा छापतील, पुढच्या अंकात.  त्या तिरिमिरीतच एक मेल पाठवला, त्या पेपरच्या साईटवर जाउन. दोन दिवस वेळ दिला उत्तर द्यायला. पण कांहीच उत्तर नाही. अगदी पत्राची पोहोच पण नाही..अजिबात प्रोफेशनॅलिझम नसलेल्या त्या पेपरने कांहीच उत्तर दिले नाही.

दोन दिवस  वाट पाहिली ,सारखा इ मेल बॉक्स चेक करून काय उत्तर थोडीच दिसणार आहे, त्या पेपरने मेल  पाठवल्या शिवाय? वैतागुन  गुगल सर्च मारला आणि  प्रेस काउन्सिल च्या वेब साईटला जाउन सगळे इ मेल पत्ते शोधुन काढले.  आधी त्या पेपरला पाठवलेला इ मेल   फॉर्वर्ड केला प्रेस काउन्सिल ला…   सोबतंच त्या पेपरच्या शेटला पण केली तक्रार. आता तरी आपल्या इमेल ला ऍक्नॉलेज करेल तो संपादक म्हणून..

हल्ली बायको पण म्हणत असते, आता बंद करा हे लिखाण म्हणून.. बस्स झालं.. पण हा छंद आहे, आणि आवडतं म्हणून लिहितो.. काय वाटेल ते…बघु जितके दिवस जमेल तितके दिवस..ठरवून टाकलंय, की जर यावर काही ऍक्शन घेतली नाही पेपरने तर पुर्ण पाठपुरावा करायचा या केसचा…. आणि पुढच्या पोस्ट मधे ब्लॉग वर यावर लिहायचं.. काय … आणि कसं झालं ते……!!अगदी नावासहित.. :)

(सध्या तरी हे पुर्णपणे काल्पनिकच आहे)