ब्लॉगर मिट

कोणे एके काळची गोष्ट आहे. लेखकू नावाचा एक प्राणी असायचा. त्याला पब्लिशर प्रसन्न झाला की त्याची पुस्तकं तो छापायचा आणि मार्केटला विकायचा. लोकं पण फक्त प्रसिध्द लेखकांचीच पुस्तकं विकत घ्यायचे. त्यामूळे नविन लेखकांना संधी अगदी ’न’ च्या बरोबरीतच होत्या. कदाचित म्हणूनच असेल की बऱ्याच लेखकांमधे प्रतिभा असूनही ती  पुस्तकं न छापल्या्मूळे त्यांच्याबरोबरच संपुष्टात आली.

इंटरनेट सुरु झालं आणि सगळंच बदललं. सुरुवातीला इंग्रजी लिहिणाऱ्यांना ब्लॉग नावाचं एक व्यासपीठ मिळालं. मराठी भाषेचा दुःस्वास अजूनही सुरु होताच.  म्हणजे काय की निरनिराळ्या चार पाच लिप्या कार्यरत होत्या. त्यांचे फॉंट्स डाउनलोड केल्यावरच ती साईट दिसायची. अचानक एक आनंदाचा क्षण आला, मराठीच्या लेखकांच्या जीवनात! युनिकोडींग सुरु झालं मराठी भाषेचं. आता कुठलाही फॉन्ट वगैरे डाउनलॊड करणं आवश्यक नव्हतं कुठलिही साईट वाचायला. तुम्ही बरहा, गमभन वगैरे सॉफ्टवेअर वापरून लिहीले की ते कुठल्याही कॉंप्युटरवर वाचता येऊ लागलं.

लवकरच बरेच मराठी भाषा प्रेमी सुद्धा मराठी मधे ब्लॉग लिहू लागले.  आपण लिहिलं की ते कोणीतरी वाचलं पाहिजे, नाहीतर लिहिण्याचा काय फायदा? लोकांचंही लेखनात सातत्य नव्हतं. लोकं कधी तरी महिना पंधरा दिवसातून लिहायचे. ब्लॉगर्स ने  काही लिहिलं की ते लोकांना कसं समजणार म्हणून मग ’मराठी ब्लॉग विश्व’ ही साईट सुरु झाली. या साईटवर एकदा ब्लॉग रजिस्टर केला, आणि मग ब्लॉगरने एखादा लेख लिहिला  की  या साईटवर ताबडतोब त्याची माहिती प्रसिध्द होते. कुठल्याही वाचकाला या साईटवर गेलं की नविन  काय लिहिलं गेलंय हे समजायला लागलं .  याच साईटमुळे सगळ्या  मराठी ब्लॉग्जना वाचकवर्ग मिळाला.

नियमीत लिहीणारे ’लेखक नसलेले लेखक’ सुद्धा तयार झाले होते. प्रत्येकाच्याच मनामधे काहीतरी नेहेमीच खद्खदत असतं- वृत्तपत्रातल्या बातम्या, किंवा अवती भवती घडणाऱ्या घटना. ते आता ब्लॉगच्या रूपाने लिहिले जाउ लागले. लोकांनाही त्यांच्या सारख्याच सामान्य माणसांनी लिहिलेले खरे खरे अनुभव वाचणे  आवडायला लागले. ब्लॉगचा आपला एक वेगळाच वाचकवर्ग तयार होत होता.

निरनिराळ्या विषयांचे ब्लॉग्स   सुरु केले लोकांनी. काही तर फक्त सिनेमा किंवा कथा, कादंबऱ्या, प्रवास वर्णनं, ओमरखय्याम च्या रुबाईयां, वगैरे वगैरे सगळ्या गोष्टी तर होत्याच  पण सोबतच कविता, इतिहासाची दैनंदिनी, खाद्ययात्रा, मातृत्व या विषयांवरचे ब्लॉग सुरु झाले. लोकं ब्लॉग वाचायचे आणि आपले मत काय आहे ते लेखकाला कळावे म्हणून मुद्दाम कॉमेंट्ससुद्धा लिहायचे. लेखक- वाचक ॠणानुबंध निर्माण झाला. आता हे वाचक कोण? तर हे  म्हणजे इतर ब्लॉग लिहिणारे ’इतर  ब्लॉगर्स’ किंवा ब्लॉग नसलेले पण मराठी वाचनाची आवड असलेले इंटरनेट सॅव्ही वाचक.  मराठी ब्लॉग्जची संख्या जी एक वर्षापुर्वी ९०० च्या आसपास होती ती एकदम दुप्पट झाली आहे ( हे आकडे फक्त मराठी ब्लॉग विश्व वर रजिस्टर केलेल्या ब्लॉगचे आहेत).

पत्रकारांचे साहित्य, बातम्या हे तर वर्तमानपत्रामधे नियमितपणे प्रसिद्ध होतच असते. पत्रकारीतेमधे लेखनावर असणाऱ्या मर्यादा असतातच, वर्तमानपत्राच्या धोरणानुसार संपादकाला जसं अभिप्रेत असतं तशाच प्रकारचं लिहून द्यावं लागतं. बरं, समजा ,एखाद्या लेखकाला मनाप्रमाणे लिहायला मिळालं, तरीदेखील आजचा प्रसिध्द झालेला लेख म्हणजे उद्याची रद्दी.. ही संकल्पना आहे आणि ती टाळता येत नाही. कितीही उत्कृष्ट लेख लिहिला, तरी पण उद्या तो शिळा होणार, म्हणून पत्रकारांनासुद्धा आपलं प्रसिद्ध झालेलं चांगलं साहित्य एकत्र ठेवायला ब्लॉग हे एक चांगलं माध्यम सापडलं. माझा वैयक्तिक अनुभव आहे, की एक वर्ष जुना लेखसुद्धा ब्लॉग वर वाचला जातो .

या ब्लॉगिंग मुळे लोकांना त्यांच्या मनातल्या गोष्टी लिहायला एक व्यासपीठ मिळालं. पण माझ्या मते इतकंच कारण नाही. प्रत्येक माणूस अगदी माझ्या सारखा सर्वसामान्य माणूस ज्याने ज्याने कधीही कुठेही लेखन केलेलं नाही,  तोदेखील आपल्याला काय वाटतं हे लोकांना सांगू इच्छितो आणि ब्लॉग हे त्यासाठी एक उत्कृष्ट साधन आहे. कविता तर प्रत्येकच माणुस आयुष्यात करतो कधी ना कधी. आपली कविता ऐकली आणि कोणी कौतुक केलं की होणारा आनंद शब्दातीत आहे.  एक बाकी आहे, अशीही वदंता आहे की, जितके ब्लॉगर्स आहेत त्यांच्या घरची मंडळी त्यांचं लेखन कधीही वाचत नाहीत. आता घरी कोणी ऐकत नाहीत किंवा कोणी वाचत नाही म्हणून लिहिणे थांबवणे मर्द मराठ्याला शोभत नाही नां.. म्हणुन !!!

तुम्ही ललित लेखनाबद्दल म्हणाल, तर सगळ्याच वृत्तपत्रांचे कॉर्नर्स प्रतिथयश लोकांच्या लेखांनीच व्यापलेले असतात. म्हणजे तुमच्या आमच्या सारख्यांचे  लेख प्रसिध्द होणे अवघड आहे. त्यामुळे ब्लॉग हेच असे एक साधन आहे की जे सर्वसामान्य माणसाला आपले लेखन विनामूल्य प्रसिध्द करण्याची संधी देतं. तसेच  ब्लॉग मुळे स्वतःमधे असलेली लेखन क्षमता तपासण्याची एक सुवर्णसंधी मिळालीय आमच्यासारख्यांना. असंही म्हणतात, ‘प्रॅक्टिस मेक्स अ मॅन पर्फेक्ट’. तसेच इथे लेखन करून हळू हळू पर्फेक्शन येइल कधी तरी आमच्या मधे, या आशेवरच मी ब्लॉग लिहिणं सुरु ठेवलंय एक वर्ष आणि तीन महिन्यांपासून.

इतके ब्लॉग झाले, वाचक वर्गदेखील तयार  झाला, ब्लॉगरच्या चुका, त्याला ताबडतोब दाखवून दिल्या जायला लागल्या. जरी कोणी चुका दाखवल्या, तरीही ब्लॉगरला आनंद व्हायचा, कारण चुका काढल्या याचा अर्थ म्हणजे  आपला ब्लॉग लक्षपूर्वक  वाचला गेला — (आणि एवढीच जाणीव पण पुरेशी आहे ब्लॉगर्ससाठी. 🙂  बऱ्याच ब्लॉगर्सशी  नियमीत असलेल्या संवादामुळे ( कॉमेंट द्वारा) एक ओळख  निर्माण झालेली होती.  सारखं वाटत रहायचं, की हा माणूस कसा असेल? एखाद्या वेळेस भेटला तर बरं होईल असंही वाटत रहायचं .

पुण्य़ाला एक मराठी ब्लॉगर मेळावा घेण्यात आला. त्याला मिळालेला प्रतिसाद पाहिला, आणि मुंबईमधेसुद्धा ब्लॉगर मेळावा घ्यावा अशी सगळ्यांचीच इच्छा दिसली. या संदर्भात एकदा सुरेशजी पेठे, सलील ची एकदा भेट झाली होती. तेंव्हाही हा मुद्दा चर्चिला गेला  . एक पोस्टदेखील टाकली होती सुरेशजींनी या विषयावर.    रोहनचीसुद्धा एकदा भेट झाली आणि असा मेळावा घ्यायचा हे नक्की केले. रोहन तर अमेरिकेला निघुन गेला, पण इथे कांचन कराई, सुहास, यांच्याशी याच संदर्भात प्रमोदजींच्या घरी झालेल्या बैठकीत प्रदीर्घ चर्चा झाली आणि हा मेळावा घेण्याचे निश्चित करण्यात आले. ढोबळ रुपरेषा तयार करण्यात आली   .

याच मेळाव्याबद्दल कांचनच्या ब्लॉग वर एक पोस्ट टाकलं आणि त्याला मिळालेला उदंड प्रतिसाद पाहून आम्हाला खूप हुरुप आला.पुन्हा फोनाफोनी सुरु झाली. एक विजेट बनवलं, ते विजेटदेखील बऱ्याच ब्लॉग वर दिमाखात झळकतांना पाहून खात्री पटली की हा कार्यक्रम एकदम मस्त होणार!

मेळावा घ्यायचा तर कुठे? सेंट्रल आणि वेस्टर्न च्या लोकांना आणि बाहेरगावाहून येणाऱ्या लोकांच्या सोयीसाठी  मुंबईला मध्यवर्ती ठिकाण म्हणून दादर ही जागा निवडण्यात आली. घरचं लग्न कार्य असल्याप्रमाणेच सगळे जण कामाला लागले, मेळावा घ्यायचा तर जागा हवी! आणि जागासुद्धा मध्यावर्ती ठिकाणी हवी. कांचनने बऱ्याच जागी स्वतः   भेट दिली आणि तिथली व्यवस्था पाहिली , सुरुवातीला तर शिवाजी पार्क ला घ्यायचा मेळावा म्हणून ठरवलं होतं, पण  येणाऱ्या पाहुण्यांना  ( मुख्यत्वे करून स्त्रियांसाठी) मुलभूत आवश्यकता म्हणजे प्रसाधन गृह ( टॉयलेट्स ) वगैरे तरी असाव्या म्हणून  इथल्या दादर सार्वजनीक वाचनालयाच्या तिसऱ्या मजल्यावरील सभागृहामधे हा कार्यक्रम घ्यायचा असे सर्वानुमते  ठरले.

या मेळाव्याची रूपरेषा अजून निश्चित करण्यात आलेली नाही कार्यक्रमाची संपूर्ण  रूपरेषा लवकरच दुसऱ्या एका पोस्ट वर वाचता येईल. . दिनांक ९ मे रोजी सायंकाळी ४-३० ते ५ च्या सुमारास हा कार्यक्रम सुरु होईल.आजपर्यंत जवळपास ५० लोकांनी आपली नांव रजिस्टर केलेली आहेत, पण जर तुम्ही येणार असाल – ( नाही अवश्य याच) तर तुमची नांवे आणि सेल फोन नंबर कॉमेंट्स मधे द्या किंवा या गूगल डॉक मधे सेव्ह करुन ठेवा.

मुंबई येथे आयोजित होणार्‍या ब्लॉगर्स स्नेह मेळाव्यास उपस्थित राहू इच्छिणार्‍यांनी कृपया http://www.mogaraafulalaa.com/2010/03/blog-post_29.html या दुव्यावर जाऊन किंवा खालच्या पोस्टवर जाऊन ऑनलाईन फॉर्ममधे आपली नाव नोंदणी करावी. ज्यांनी आधीच नोंदणी केलेली आहे, त्यांनी पुन्हा आपले नाव नोंदवण्याची आवश्यकता नाही.

भ्रमणध्वनी क्रमांकाचा पर्याय सोडून इतर पाचही पर्याय अनिवार्य आहेत. आधीच्या फॉर्ममधे बर्‍याच जणांना आपली नाव नोंदणी करता आली नव्हती म्हणून हा बदल करण्यात आला आहे.

तुमच्या ब्लॉग वर  “मराठी ब्लॉगर्स, स्नेह मेळावा – मुंबई” चे विजेट लावायला खाली दिलेला कोड कॉपी करा…

<a href=”http://bit.ly/duQ9TH” target=”_blank”><img alt=”मराठी ब्लॉगर्स, स्नेह मेळावा – मुंबई” src=”http://bit.ly/bZEpqh” /></a>