इमु..

काल सकाळी वाड्याला जाउन आलो. सकाळी जेंव्हा निघालो, तेंव्हा अपेक्षा होती की काम आटोपून आपल्याला परत यायला रात्र होईल. पण काम थोडं लवकर  ( संध्याकाळी ५ वाजता)आटोपलं, आणि लवकर निघालो.

हा भाग कोंकणात येत नाही. वाडा म्हणजे भिवंडी आणि जव्हार च्या मधल्या भागात येतं . हा भाग आदिवासी भाग म्हणूनच ओळखला जायचा. अजूनही इथे जव्हार पर्यंत सिंगल लेन रोड आहे, आणि रस्ता खराब आहे.जातांना दोन्ही बाजुला ओसाड शांतता दिसत होती. भिवंडी क्रॉस केल्यावर थोड्याच वेळात, अचानक रस्त्याच्या डाव्या बाजुला एक बोर्ड दिसला- ’ईमु फार्मींग’ चा!! या इमु फार्मिंग बद्दल बरंच ऐकलं होतं, त्यामुळे मनात एक गोष्ट रजिस्टर झाली.. की घरी परत जातांना जर अंधार झाला नाही, तर नक्कीच हे फार्म बघायचं- म्हणजे खरा इटरेस्ट त्या ’इमुला’ बघण्यात होता.

दुपारचं काम आटोपल्यावर मनसोक्त खाणं झालं, आणि आम्ही मुंबईला परत निघालो. सदु साहेब सोबत होतेच.. म्हणजे खादाडी अगदी मनसोक्त, आणि व्यवस्थित होणारच!!  कडकडीत उन्हातून एसी रेस्टॉरंट मधे शिरलं की  एकदम थंड पेयाची इच्छा होतेच.. काम झालं होतंच, म्हणून मग किंग फिशर +तंदुरी पापलेट आणि प्रॉन्स कोलीवाडा ऑर्डर केलं. आता ते प्रॉन्स इतके लहान होते, की त्याल झिंगे म्हणायचे की प्रॉन्स.. याचा विचार करित एक प्रॉन्स चा तुकडा जिभेवर सरकवला.. माझ्या सारख्या मत्स्याहारी खवय्याला प्रॉन्स म्हणजे पर्वणी, पण शेल फिश ची असलेली ऍलर्जी लक्षात घेता, फक्त दोन तीन पिस खाल्ले. पापलेट तर अप्रतीम होतं.. झाल्यावर पुन्हा फिश करी राइस संपवून आत्मा शांत झाला. 🙂

इमु कॅमेऱ्यावर चोच मारण्याच्या तयारीत.

असो..तर परतीच्या वाटेवर , तेच रोड साईन पुन्हा दिसलं. इमू फार्मचं..त्या बोर्ड वर एक नांव अन सेल फोन नंबर होता. त्या नंबरला फोन करुन फार्म कुठे आहे? आणि आम्हाला पहाता येईल का ?? अशी चौकशी केली. फार्मच्या मालकाचाच तो नंबर होता. त्याने फार्म वर कसे जायचे ते विचारले . फार्मचा मालक म्हणाला की तो तर फार्म मधे नाही, पण तुम्ही फार्म वर जाउन पक्षी बघू शकता, फार्म वर  शंकर नावाचा एक माणुस आहे त्याला भेटा, तो सगळं दाखवेल.

मुख्य रस्त्यावरुन डावीकडे वळलॊ, आणि कच्च्या रस्त्यावर गाडी घातली. ड्रायव्हरच्या चेहेऱ्यावरचा राग स्पष्ट दिसत होता, खराब रस्त्यावर गाडी न्यायला लावली म्हणुन. पुढे दोन किलोमिटर कच्चा रस्ता तुडवल्यावर समोर एक घर दिसलं. बाजुला एक मोठा गोठा, त्यात गाई, म्हशी, अन घोडे- अरे हो.. खरंच दोन घोडे पण होते. मालक शौकीन दिसत होता 🙂

चार ते पाच फुट उंच असतो हा पक्षी..

आमची गाडी पार्क केली – समोरच्या दारावर कुत्र्यापासून सावधान  असा एक बोर्ड दिसला. त्या फार्मच्या समोर एक मरतुकडा कुत्रा बसलेला होता.. तेंव्हा आता कुत्र्याला घाबरायचं की अजुन कुठल्या दुसऱ्या कुत्र्याला??    सोबत सदु साहेब होते ते एकदम हसायला लागले -म्हणाले तो कुत्रा ज्याला घाबरायला सांगितलंय तो दुसरा…असेल हो.. जरा सांभाळून  चला.  एखादा मोठ्या कुत्र्याच्या  अपेक्षेने   आम्ही जरा सांभाळून समोर गेलो.  तेवढ्यात त्या मरतुकड्या कुत्र्याने आमच्या कडे एक तुच्छ दृष्टी ने पाहिले, आणि पुन्हा डोळे बंद करुन आपल्या वामकुक्षी मधे बिझी झाला.मोठा कुत्रा दिसला नाही कुठेच.

न पाहिलेल्या कुत्र्याला घाबरत आम्ही आत शिरलो.  समोर याक सारख्या उग्र वासाचे भले मोठे पक्षी होते एका कंपाउंड मधे . त्याला तारेचं कम्पाउंड घातलं होतं. आम्ही जसे तारांच्या जवळ पोहोचलो, तेवढ्यात तो शंकर आला धावत.त्याला सांगितलं की तुझ्याच साहेबाने दाखवायला सांगितलं फार्म,तर काहीच चौकशी न करता त्याने मान

ऑलमोस्ट कॅमे्यावर चोच मारलीच होती त्याने ..

डोलावली.

आम्ही त्या तारेच्या कंपाऊंड जवळ गेलो तर बरेच पक्षी आत बागडत होते. आता करायला काहीच काम नाही तर करतील तरी काय ?? जसे आम्ही जवळ पोहोचलो तसे त्या पैकी दोन फ्रेंडली इमु आमच्या कडे आले. आणि मान उंचावून बघू लागले. इतका भारदस्त आणि सुंदर पक्षी कधीच पाहिला नव्हता. शहामृगाच्या कुळातला हा पक्षी खूपच सुंदर दिसतो . स्पेशली याचे डोळे खूप बोलके वाटले. जसा मी फोटॊ काढायचा प्रयत्न केला तसा, त्याने मान उंचाउन सेल फोनचा घास घ्यायचा प्रयत्न केला. आणि जमलं नाही म्हणून चोच मारणे सुरु केले . कॅमेरा उंच केला, तर त्याने पण आपली मान उंच केली. जवळपास ५फुट उंचीचा हा पक्षी खूप ग्रेसफुल दिसतो

यांना वाटलं की आम्ही खायला आणलंय काही म्हणुन.. हे दोघं ओव्हर फ्रेंडली होते..

थॊडावेळ तिथेच त्याची चोच चुकवून फोटो काढले. शंकर म्हणाला, साहेब हे पक्षी आता अडीच वर्षाचे आहेत. अजुन सहा महिन्यात यांची वाढ पुर्ण होईल. आणि मग ते बाजारात पाठ्वले जातील. शंकर बोलत होता, मी त्या पक्षाकडे पहाण्यात व्यस्त होतो. त्याचे ते खोडकर ब्राउन डोळे सारखा माझा मागोवा घेत होते. एक लक्षात आलं की हा पक्षी खूप हुशार आहे..:) आणि याचं पण वाईट वाटलं याचं आयुष्य अजुन फक्त सहाच महिने????

शंकर सांगत होता, ह्याचं नॉर्मल लाइफ हे २५ वर्ष असतं. या पैकी काही माद्या पाळल्या जातिल अंड्य़ांसाठी. यांचं अंड हे खरबुजा इतकं मोठं असतं, पण आम्हाला पहायला मिळालं नाही. एका वर्षात मादी साधारण ३० अंडी देते.  कालच मार्केटला पाठवलीत असं म्हणाला तो माणुस. याचं अंडं दोन ते अडिच हजार रुपयाला एक या भावाने, आणि मांस ४०० ते५०० रुपये किलॊ च्या भावाने विकले जाते. केवळ खाण्यासाठी म्हणूनच याचं प्रजनन आणि संगोपन केलं जातं.

शेतकऱ्यांना कॅश पैसा मिळवून देणारा हा पक्षी पाळणं खूप सोपं आहे. आणि कदाचित अर्जुनही याचं फार्मिंग कॉमन होईल लवकरच असे वाटते.. इथे आल्यावर सुरुवातीला रोग राई ने बळी पडेल असे वाटले होते, पण लवकरच ह्याने भारतीय हवामानाशी जुळवून घेतले.

याच्या शरिराचा प्रत्येक भाग उपयोगी आहे. पिसांपासुन तर चामडी पर्यंत. यांच्या स्किन मधुन तेल निघतं, ते पण उपयोगी असतं

कंपाउंड बरंच मोठं असल्याने चांगली जागा आहे त्यांना फिरायला.

असं म्हणतात.. भारतीय शेतकरी आपल्या ठरावीक साच्यातून बाहेर येत आहेत हे पाहून बरं वाटल्ं. फक्त जशी गोट फार्मिंगची खूप गाजावाजा करुन सुरू झालेली योजना बंद पडली, तसं याचं होऊ नये..

तिथुन निघालो, पण निघतांना तो सुंदर भारदस्त पक्षी – की उडता येत नाही म्हणून त्याला  प्राणी म्हणायचं? त्याने माझ्या मनात घर केलं.. आणि नकळतंच  त्याचे ते ब्राउन डॊळॆ आठवत स्वतःलाच प्रॉमिस केलं.. हा पक्षी  कधीच खायचा नाही..